Η ΓΕΩΘΕΡΜΙΑ ΣΤΗ ΜΗΛΟ
Η ΔΕΗ το 1974 - 1981 εκτέλεσε 5 γεωτρήσεις σε βάθη 1000 -1400 m (κυρίως στην περιοχή της Ζεφυρίας), όπου εντοπίστηκαν γεωθερμικοί ταμιευτήρες με θερμοκρασίες 290 - 320°C. Μερικές από τις γεωτρήσεις αυτές μπορούν να παράγουν υγρό ατμό με απόδοση 40-120 tn/h και θερμοκρασία 180 - 240°C (στην έξοδο της κεφαλής της γεώτρησης). Το συνολικό δυναμικό του πεδίου για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας εκτιμάται άνω των 120ΜW.
Η ΔΕΗ εγκατέστησε μια πρόδρομη μικρή μονάδα 2ΜW, που όμως δεν λειτούργησε λόγω τεχνικών προβλημάτων. Τα προβλήματα της μονάδας παραγωγής εστιάζονται στη δέσμευση του Η2S και στην αντιμετώπιση θειούχων και πυριτικών επικαθίσεων αλάτων, κυρίως στο δίκτυο απομάκρυνσης των γεωθερμικών ρευστών.
Το 1984, ύστερα από σχετικό διαγωνισμό, υπογράφηκε μεταξύ της ΔΕΗ και της εταιρίας Mitsubishi Heavy Industries σύμβαση για την κατασκευή πρόδρομης μονάδας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας ισχύος 2 MWe, τύπου εκτόνωσης διφασικού ρευστού με συμπυκνωτή και πύργο ψύξης. Ο σχεδιασμός της μονάδας έγινε με βάση τις προκαταρκτικές αναλύσεις των γεωθερμικών ρευστών. Η κατασκευή της μονάδας περατώθηκε στις αρχές του 1986. Ο σχεδιασμός προέβλεπε τον διαχωρισμό του γεωθερμικού ρευστού σε κυκλωνικό διαχωριστή σε πίεση 8 bar. Ο κορεσμένος ατμός θα οδηγείτο στον ατμοστρόβιλο, ενώ η υγρή φάση θα επανεισάγετο στον ταμιευτήρα.
Η μονάδα αντιμετώπισε από την αρχή προβλήματα λόγω δημιουργίας επικαθίσεων στη βαλβίδα εκτόνωσης και στις κατάντη επιφανειακές εγκαταστάσεις Οι επικαθίσεις αποτελούνταν από θειούχα άλατα βαρέων μετάλλων και πυριτικές επικαθίσεις. Οι τελευταίες επικαθίσεις περιορίστηκαν σημαντικά με την αλλαγή των συνθηκών της εκτόνωσης του γεωθερμικού ρευστού, από τα 8 bar στα 25 bar.
Η μονάδα λειτούργησε για μικρά χρονικά διαστήματα μέχρι τις αρχές του 1989 (σύνολο λειτουργίας 9 μήνες), οπότε και σταμάτησε οριστικά ύστερα από τις έντονες διαμαρτυρίες των κατοίκων, εξαιτίας της οσμής των εκπομπών υδρόθειου στην περιοχή της Ζεφυρίας. Σημειώνεται ότι στην αρχική σύμβαση δεν υπήρχε η προδιαγραφή της απομάκρυνσης των εκπομπών υδρόθειου, αν και αναφέρεται ότι συνηθιζόταν την εποχή εκείνη όταν επρόκειτο για πρόδρομες μονάδες (Φυτίκας-Ανδρίτσος, 2004).
Τον Σεπτέμβριο του 1993, για άγνωστους μέχρι τώρα λόγους, υπήρξε αρχικά διαρροή θερμού νερού για περίπου μία εβδομάδα και κατόπιν διάρρηξη του τοιχώματος της παραγωγικής γεώτρησης Μ2 κάτω από το τσιμεντένιο δάπεδο. Η διάρρηξη του τοιχώματος είχε ως αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη εκτόξευση μεγάλων ποσοτήτων γεωθερμικών ρευστών στην ατμόσφαιρα για διάστημα ορισμένων εβδομάδων. Η επέμβαση έμπειρου τεχνικού προσωπικού περιόρισε αρχικά τη διαρροή και στη συνεχεία τσιμέντωσε τη γεώτρηση σε βάθος 500 m (Bottai et al, 1995).